Ο Βλαδίμηρος Μπένσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1877. Η μητέρα του ήταν η κόρη του διακεκριμένου Ρώσου κριτικού λογοτεχνίας Vissarion Belinski (1811-1848). Ο Μπένσης ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Κέρκυρα και σπούδασε ιατρική στο Παρίσι, όπου έλαβε τον τίτλο του διδάκτορα το 1900. Στο Παρίσι υπήρξε μαθητής δυο σπουδαίων ιατρών, του Georges Dieulafoy (1839-1911) και του André Chantemesse (1851-1919). Το 1904 τοποθετήθηκε επιμελητής της Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πέντε χρόνια αργότερα εκλέχθηκε Υφηγητής και το 1912 τακτικός Καθηγητής της αυτής κλινικής. Το 1916 του ανατέθηκε η Διεύθυνση του Σανατορίου «Σωτηρία» και λίγο αργότερα, το 1923 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής της Υγιεινής. Ο Μπένσης ασχολήθηκε εκτενώς με τα λοιμώδη νοσήματα και κυρίως με την βρουκέλλωση, τον εξανθηματικό τύφο και την λεϊσμανίαση, ενώ συμμετείχε στην ομάδα των ιατρών που είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν την λοίμωξη του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄. Το 1925 αντιπροσώπευσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, κατά την εκατονταετηρίδα της Ιατρικής Ακαδημίας των Επιστημών, στην Αγία Πετρούπολη. Το 1934 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ιατρικής Ακαδημίας. Ο Μπένσης επισκεπτόταν τακτικά το Παρίσι όπου έδινε διαλέξεις στην Ιατρική Σχολή, ενώ υπήρξε ο εμπνευστής και ιδρυτής της Ένωσης Ελληνογαλλικής Φιλίας. Γνωστός για το έργο του στην διεθνή ιατρική κοινότητα, διοργάνωσε το 1936 με μεγάλη επιτυχία το 3ο Διεθνές Συνέδριο Συγκριτικής Παθολογίας. Το σύγγραμμα του Εγχειρίδιον κλινικής διαγνωστικής (1911) δέχθηκε πολλές μεταγενέστερες εκδόσεις και είναι το μόνο σύγγραμμα Έλληνα καθηγητή εκείνης της περιόδου που μεταφράστηκε και μελετήθηκε από εκατοντάδες ιατρούς στο εξωτερικό. Πολύπλευρο πνεύμα, ο Μπένσης υπήρξε λάτρης των αυτοκινήτων και από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου Ελλήνων Αυτοκινητιστικών (ΕΛΠΑ).