Η Ιατρική Σχολή στην πρώτη γραμμή

Σε όλη τη χρονική διάρκεια, από την ίδρυση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους έως και την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η χώρα βιώνει μια περίοδο διαρκών ανακατατάξεων.

Στο εσωτερικό πολιτικές κρίσεις συντηρούν το κλίμα πολιτικής αστάθειας και τις τάσεις εκτροπής από τη νομιμότητα. Απόπειρες εφαρμογής μεταρρυθμίσεων στους τομείς της εκπαίδευσης, της οικονομίας, της γεωργίας και της παραγωγικής διαδικασίας διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία βραδείας αστικοποίησης των πόλεων και στην οικονομική ανάπτυξη του κράτους.

Οι ιστορικές συνθήκες καθώς και οι διοικητικές και νομοθετικές ρυθμίσεις παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Τρεις διαφορετικοί οργανικοί νόμοι (1911, 1922, 1932) επιφέρουν αλλαγές στη φοίτηση και διαμορφώνουν την εικόνα του Πανεπιστημίου Αθηνών τον 20ό αιώνα. Μια σειρά εμπόλεμων και έντονα πολιτικοποιημένων περιόδων πυροδοτούν στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου έντονες πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις, που οδηγούν σε φοιτητικό αναβρασμό και σε αποπομπή Καθηγητών.

Η Ιατρική Σχολή δεν μένει αλώβητη από τις παραπάνω θεσμικές και κοινωνικοπολιτικές μεταβολές. Καθηγητές και φοιτητές έρχονται συχνά σε αντιπαράθεση με τις κρατικές αρχές στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν καλύτερη εκπαίδευση, πρακτική κατάρτιση και αναβαθμισμένες πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις.

Οι διαδοχικοί «εθνικοί» πόλεμοι και ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος καθυστερούν, μεταξύ άλλων, την εξέλιξη των σπουδών και επιτάσσουν πολλούς Καθηγητές και φοιτητές, της Ιατρικής Σχολής στην υπηρεσία της πατρίδας. Στις κρίσιμες αυτές οι στιγμές, η συνεισφορά τους είναι καίρια, τόσο στη στελέχωση των στρατιωτικών μονάδων με έμψυχο δυναμικό, όσο και στην περίθαλψη και ανακούφιση των στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού.