Ο Θεόδωρος Ζαΐμης γεννήθηκε στα Καλάβρυτα το 1847. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε διδάκτορας το 1870. Συνέχισε τις σπουδές και την εξειδίκευσή του στη χειρουργική στη Βιέννη και στο Γκρατς. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1881 και, έως το 1882, εργάστηκε ως βοηθός στην Αστυκλινική. Στη συνέχεια ανέλαβε τη Διεύθυνση του Χειρουργικού Τμήματος του Δημοτικού Νοσοκομείου Πατρών, όπου αναγνωρίστηκε ως διακεκριμένος χειρουργός, καθώς ήταν ο πρώτος στην Ελλάδα που πραγματοποίησε λαπαροτομίες για την εκτομή κύστης ωοθήκης, για την εκτομή εχινοκόκκου κύστης ήπατος, όπως και για την αντιμετώπιση του γαστρικού έλκους. Το 1902 εκλέχθηκε τακτικός Καθηγητής της Χειρουργικής Κλινικής. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 1907-08 διετέλεσε Κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής και το 1912-13 Πρύτανης. Είχε ενεργό συμμετοχή στον πολιτικό βίο της Ελλάδας, καθώς εκλέχθηκε βουλευτής Καλαβρύτων την περίοδο 1895-1898 και 1899-1902. Κατά το χρονικό διάστημα 1920-22 εκλέχθηκε πληρεξούσιος της Αχαϊοήλιδος στην Γ΄ Εθνική Συνέλευση, ενώ διετέλεσε Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημοσίας Εκπαιδεύσεως στις κυβερνήσεις του Δ.Γ. Ράλλη, Ν. Καλογερόπουλου και Δ. Γούναρη (1920-1922), με πλούσιο νομοθετικό έργο. Απεβίωσε στις 18 Οκτωβρίου του 1922 από καρδιακή ανακοπή, ενώ θεωρείται ότι ο αιφνίδιος θάνατός του ήταν αποτέλεσμα έντονης συγκίνησης εξαιτίας των τραγικών εθνικών και πολιτικών γεγονότων της εποχής. Ήταν σπουδαίος για το φιλανθρωπικό του έργο, καθώς ποτέ στη χειρουργική του σταδιοδρομία δεν άσκησε την ιατρική ιδιωτικά.