Σημαντικές στον τομέα της υγείας είναι οι προσπάθειες του ιατρού και κυβερνήτη της Ελλάδας Ιωάννη Καποδίστρια (1776-1831) για την παροχή δημόσιας εκπαίδευσης στον λαό την περίοδο 1828-1832. Μέριμνα δίνεται στην υλοποίηση των απαραίτητων δημοσίων έργων και στα προβλήματα υγιεινής και επισιτισμού του πληθυσμού που ζει κάτω από άθλιες συνθήκες. Την περίοδο αυτή την περίθαλψη του πληθυσμού αναλαμβάνουν εμπειρικοί ιατροί και κομπογιαννίτες, ηπειρώτες ψευδοϊατροί, που χρησιμοποιούν διάφορες αυτοσχέδιες συνταγές και βότανα (δεμένα σε κόμπους στα μαντίλια τους) για την αντιμετώπιση ασθενειών. Λίγοι είναι οι ιατροί που εκπαιδεύονται στα Πανεπιστήμια της Ευρώπης και επιστρέφουν στη χώρα. Στα χρόνια της Αντιβασιλείας του Όθωνα (1833-1835), η κατάσταση αλλάζει. Το 1835 ιδρύεται, υπό την εποπτεία του Ιατροσυνεδρίου, το Ιατροχειρουργικόν Σχολείον. Σκοπός του ήταν η επαγγελματική κατάρτιση των εμπειρικών ιατρών και η διαμόρφωση επιστημόνων ιατρών.

Το Ιατροσυνέδριο ιδρύεται το 1834 και αποτελεί μια πρώιμη μορφή του Ανώτατου Υγειονομικού Συμβουλίου του Κράτους. Είναι αρμόδιο για την έκδοση αδειών ασκήσεως του ιατρικού επαγγέλματος και έχει συμβουλευτικό κυρίως χαρακτήρα σε ζητήματα δημόσιας υγιεινής.